تو اگر می دانستی

که چه زجری دارد

خنجر از دست عزیزان خوردن

از من خسته نمی پرسیدی

                               آه ای مرد چرا تنهایی؟!

 

اولین بار که قلبت شروع به تپیدن کرد چه احساسی داشتی؟
اولین بار که شکست خوردی ؟
اولین بار که زیر بارون راه رفتی؟
اولین بار که بخشیدیش؟
بازم میبخشی؟
میتونی نبخشی؟
خسته شدی تا حالا ؟
مجبور شدی تو سربالایی بدوئی؟
از خودت بدت اومده؟
جلوی باد دستاتو باز نگه داشتی مثل پرنده ها؟

.......

احساس کردی یکی از اون 52 برگ ورق هستی ؟
خالت چیه؟
کی تو رو بور زده؟
کِی رو میای؟
از عروسک خیمه شب بازی خوشت میاد؟
یا از بنداش؟
خودت بند داری؟
بنداتو دوست داری پاره کنی؟

هی لعنتی بندام به هم گره خورده...




                                                                       با تشکر از علی

.
.
.
چیزی مرا به قسمت ِ بودن نمی برد
از واژه دو وجهی تکرار خسته ام
من بی رمق ترین نفس ِ این حوالیم
از بودن ِ مکرر ِ بر دار خسته ام
من با عبور ثانیه ها خرد می شوم
از حمل این جنازه هوشیار خسته ام.
                                                                سربازهای جمعه
.
.
.

                                                                                                                                     عکس از: امیر صادقی



من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنم.

اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور
و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم.

چک
چک
                  چکه می کنم.
 
 چک می کشی
 برگشت می خورم.
 دنبالم تند می دوی

 تیر
   خون
      تنهایی
    
             آرام آب می شوم...

                                                                                  ّققنوسّ 

 

                                                                                




                                                                                                          عکس از: محمد امدادی
                                          

ًققنوسً

#
بر بلندای آسمان
بر استواری کوه
می زنی
                بال و پر
                                   
                                    به آب...
                                    یا آتش...

 #
تنهایی
همیشه
هزار سال گذشته است
جمع می کنی چوبهای عمرت را

                                     به آب...
                                     یا آتش...

#
سرودن آغاز می کنی
جرقه ها می جهند
رسیده ای به آخر

                                    به آب...
                                    یا آتش...

#
خاکسترت می رود
                      برباد...
                            بر آب...
                                  بر آتش...
                                           یا یک آغاز بلند...

                                                                                                                                   عکس از: امیر جعفری

  من امشب سرخوش و دیوانه و مست و غزل خوانم

                      به جام می پناه آورده ام ، از غم گریزانم
 
                     گر از میخانه باز آیم، مرا غم باز می جوید

 .
 .
 .
 .
 روید ای دوستان،

                          من گوشهُ میخانه می مانم...

                                                        می مانم...
 .
 .
 .
 .
 
 مُردم از بس خوردم!
 !
 !
 !
 .
 .
 .

ای دل چو فراق یار دیدی خون شو
                                         ای دیده موافقت کن و جیحون شو
ای جان٬ تو  عزیز تر نه ای  از جانان
                                         بی یار نخواهمت٬  ز تن بیرون  شو
.
.
.
.
.
.
.

به کویت با دل شاد آمدم ،با چشم تر رفتم

به دل امید درمان داشتم، درمانده تر رفتم

من مسکین به راه عشق چون از پا درافتادم،

                                                                       به سر رفتم

.
.
..
..
...
...

پر کن پیاله را
کاین آب آتشین
دیریست ره به حال خرابم نمی برد
*
این جام ها که در پی هم می شود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گردآب می رباید و آبم نمی برد
*
من با سمند سرکش و جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستارهً اندیشه های گرم
تا مرز ناشناختهً مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یاد
دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد
*
هان ای عقاب عشق!
از اوج قله های مه آلود دوردست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد
آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد
*
در راه زندگی
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی
با اینکه ناله می کشم از دل که:
                                        آب...آب...
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد
*
پر کن پیاله را...
*

                                                                                            فریدون مشیری